Ledy kaj idzie nastompić na ciaplyta, maras.
Czuć rozpolonym żelazym.
Widno je ino tam, kaj se poświyci człowiek lampom.
Idzie sie, idzie i durś idzie, choby po piekle… aż sie dońdzie do przodka.
A po szychcie zaś nazod, do dom.
Łostajom ino potym czorne kółka w łoczach.
Kożdego dnia dużo naszych synków, chopów, łojców, braci i ujków zjyżdżo szolom na dół.
Kożdego dnia witajom sie pozdrowiynim „Szczyńść Boże”.
Zmazani, pot leje sie jim za kragle,
wyciongajom z pojszczodka ziymi nasz nojwiynkszy ślonski skarb – wongiel.
Ciyżko jest se wyłobrazić jak tam je na dole, kiej sie tam niy było.
Mogom porozprowiać ło tym ino ci, kierzy tam robiom.
Żodne muzeum tego niy poradzi pokozać.
Mogom to łopedzieć trocha fotografie, kiere tukyj chcymy Wom pokozać.
Momy nadzieja, że dziynki nim chocioż trocha łoboczycie ty ślonski czeluści.
Szczyńść Boże!
Fotografie Radosława Kaźmierczaka w byłym kanale wentylacyjnym zabrzańskiego Szybu Maciej. Indu-Indu-Industriada!
Więcej o "Na Grubie" na http://gryfnie.com/kultura/na-grubie/
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz